Het komt soms voor, dat je een toevoeging aan je vocabulaire verkeerd verstaat. Dat kan tot vreemde woordbeelden leiden. Toen ik een klein jochie was, hoorde ik op de radio een bericht over Richard Nixon die in Peru door een menigte was gemolesteerd. Ik verstond gemolestReerd en bleef dan ook jaren het werkwoord molestReren gebruiken. Totdat ik op school die fout in een opstel maakte en er een punt aftrek voor kreeg.
Het komt me voor, dat er tegenwoordig op school niet zo strak meer gecorrigeerd wordt. Een van de meest voorkomende gevallen is de vervanging van ie (als verbastering van hij) door die.
Ik had hem nog zo gezegd dat die het niet moest doen. De assimilatie die er optreedt tussen de t van dat en de d van die verhult de schrijffout, dat die klinkt hetzelfde als dat-ie.
De uitdrukking handen vol geld is blijkbaar ook niet meer zo bekend in deze tijd van betaalpassen en credit cards, want op een voetbalforum kreeg Feijenoord het volgende verwijt:
Betalen Makaay, Hofland, De Cler, Landzaat, etc handen voor geld, en nu zijn ze niet meer nodig.....
Handen voor geld? Zoiets als wapens voor gijzelaars?
Een Roemeense dame die ijverig Nederlands leerde had tijdens de lessen het veelvuldig gebruik van enzovoorts verkeerd begrepen en sloot talloze zinnen af met en tot zo..........
Kwestie van goed luisteruh. En tot zo!
